عتماد به نفس عامل اكتسابی است كه از بدو تولد پایه های آن در ذهن هر یك از انسانها گذاشته و با مرور زمان این امر گسترده تر و عمیق تر می شود. متاسفانه در بسیاری از خانواده های سنتی چون مهمترین مساله برای والدین حرف شنوی و تسلیم بله بودن فرزندان می باشد ، اغلب با ایجاد محدودیتهای غیر ضروری و مشكل آفرین ، مانع رشد اعتماد به نفس در كودكانشان شده كه همین امر در بزرگسالی باعث عدم خودباوری و اتكای به نفس در ایشان میشود.

البته بدیهی است چون انسان موجودی قابل تغییر و تكامل پذیر است در بزرگسالی نیز می تواند با كمك از روانشناسان و روان پزشكان این نقیصه خود را شناخته و آن را برطرف سازد و صاحب اعتماد به نفس قوی و پایدار شود. اعتماد به نفس عاملی قابل تغییر یعنی قابل افزایش یا كاهش میباشد كه هر عاملی كه بتواند به توانائی بیشتر ما كمك كند و ما را به خود باوری برساند ، به خصوص ما را به احساس شایستگی و لیاقت در زمینه های مختلف زندگی برساند به افزایش اعتماد به نفس ما كمك میكند و به عكس هر موضوعی كه ما را از نظر جسمی یا فكری ضعیف كرده و حتی موقعیت اقتصادی و اجتماعی ما را تضعیف نماید ، بر كاهش اعتماد به نفس ما می انجامد.

اعتماد به نفس واقعی از شناخت عمیق و همه جانبه ما نسبت به خود ، محیط و دیگران ریشه میگیرد و هر چه این شناخت بیشتر باشد بر روی اعتماد به نفس واقعی ما اثرات مثبت بیشتری می گذارد. برای افزایش اعتماد به نفس روشهای مختلفی وجود دارد كه متخصصان اعصاب و روان به موارد ذیل اشاره میكنند:

1. شناخت عمیق از خود ، در جهت پی بردن به توانائیهای عظیم و پنهان خویش یكی از راه های اساسی افزایش اعتماد به نفس میباشد.

2. نقاط ضعف خود را نیز باید شناخته و در جهت رفع آنها اقدامات لازم را به كار بگیریم و در صورتی كه این كار عملی نباشد ، با آنها مدارا كنیم یا از طریق دیگر به جبران آن بپردازیم ، مثلاً اگر ناتوانی و محدودیتهای جسمی مادرزادی و ارثی داریم از طریق افزایش توانائیهای علمی یا هنری خود ، این پدیده را جبران نماییم.

3. شناخت دیگران به خصوص آشنایان خود و استفاده از توانائیهای ایشان در جهت مثبت نیز می تواند برای ما كار ساز باشد.

4. محیط خود را نیز بهتر بشناسیم تا از آنها در جهت رشد و پیشرفت خود بهتر بهره بگیریم.

5. استعدادهای خود را شناخته و در جهت رشد و شكوفایی آنها گام برداریم و سرانجام در جهت بهتر زندگی كردن از آنها استفاده كنیم.

6. از معجره امیدواری واقعی بهره بگیریم و هرگز تسلیم ناامیدی نشویم كه ناامیدی دشمن سعادت و موفقیت ما در زندگی است ، از طرف دیگر بر كاهش اعتماد به نفس ما می انجامد.

7. نسبت به توانائیهای واقعی خود ایمان داشته باشیم و در نتیجه از احساس حقارت و خود كم بینی پرهیز نمائیم.

8. از مقایسه كردن خود با دیگران جدا بپرهیزیم و تنها خود را با گذشته های خود مقایسه كنیم و اگر عقب افتادگی یا ایستایی در ما بوجود آمده باشد ، در رفع آنها گام برداریم و همیشه میل به پیشرفت و رشد را مد نظر خود قرار دهیم.

9. به خود و توانایی های خود متكی باشیم و از وابستگی های غیر ضروری به دیگران پرهیز نماییم.

10. از تلقین شكست و ناتوانی به خود پرهیز كرده و حتی تحت تاثیر تلقینات منفی دیگران در این موارد قرار نگیریم.

****