9
بهمن
1390
|
آشنایی با روزهای دهه فجر انقلاب اسلامی
|
انقلاب اسلامی ایران در 22 بهمن سال 1357 به پیروزی رسید و مردم انقلابی، اداره حكومت كشور را به دست گرفتند.
سال 1357 در حالی آغاز شد كه صدای مهیب انفجار خشم مردم كه از 19 دی سال 1356 در قم آغاز شده بود از تبریز، یزد، جهرم، كازرون، تهران، اصفهان، شیراز، مشهد، رفسنجان، همدان، نجف‌آباد و سایر شهرهای ایران به گوش شاه و آمریكا می‌رسید.
امام خمینی(ره) با آنكه از ایران دور بودند حوادث انقلاب را روز به روز هدایت می‌كردند. پیام‌ها و اعلامیه‌ها و مصاحبه‌های امام پی در پی از نجف می‌رسید و بلافاصله به صورت‌های مختلف اعلامیه و نوار تكثیر می‌شد و در اختیار مردم قرارمی گرفت.
امام، مردم را به سرنگونی رژیم شاه دعوت می‌كردند و از توطئه‌هایی كه ممكن بود انقلاب را به انحراف بكشاند، آگاه می‌ساختند.
رمضان سال 1357
روز عید فطر مردم در بسیاری از شهرهای ایران پس از نماز باشكوه عید علیه رژیم تظاهرات كردند. در این میان با شكوه‌تر از همه، تظاهرات عظیم میلیونی مردم تهران بود كه از صبح تا ساعت 4 بعداز ظهر ادامه داشت و از نظر كثرت جمعیت و وحدت كلمه مردم و مخالفت صریح با شاه تا آن زمان بی نظیر بود و رژیم را به شدت وحشت‌زده كرد.
روز پنجشنبه 16 شهریور شاهد حضور یكپارچه زنان مسلمان بودیم كه با پوشش اسلامی و شعارهای پر شور و كوبنده خود شكوه و معنای خاصی به تظاهرات داده بودند.
حضور زنان در راهپیمایی نشانه آن بود كه رژیم شاه در همه كوشش‌هایی كه برای جدا ساختن آنان از دین و روحانیت كرده بود شكست خورده و از جمله شعارهای مردم در این تظاهرات: «استقلال آزادای جمهوری اسلامی» و «الله اكبر خمینی رهبر» بود.
مردم هنگام عبور از كنار كامیون‌های ارتشی به سوی آنها گل پرتاب می‌كردند و فریاد می زدند: «برادر ارتشی چرا برادر كشی» این شعار، رژیم را كه می‌خواست از ارتش برای سركوبی ملت استفاده كند سخت عصبانی می‌كرد.
17شهریور سال 1357
در راهپیمایی روز پنجشنبه 16 شهریور مردم اعلام كردند كه فردا صبح دوباره از میدان شهدا حركت خواهند كرد.
در نخستین ساعات صبح روز جمعه 17 شهریور رادیو اعلامیه دولت را كه خبر از برقراری حكومت نظامی در تهران و 11 شهر دیگر ایران می‌داد، با لحنی تهدیدآمیز به تكرار قرائت كرد و از مردم خواست كه در خیابان‌ها و معابر اجتماع نكنند و به خانه‌های خود بازگردند، اما مردم تهران در آن روز در برابر گلوله‌های دژخیمان ایستادند و فریاد الله اكبر، خمینی رهبر و مرگ بر شاه سردادند.
مزدوران شاه، زنان و مردان مسلمان و دلیر را به گلوله بستند. هیچ كس به درستی نمی‌داند كه در آن روز چند هزار نفر از مردم تهران به شهادت رسیدند، آنقدر مسلم بود كه از صبح تا عصر محلات جنوبی تهران پر از كامیون‌های نیروهای مسلح شاه و آكنده از صدای رگبار تیر و آمبولانس‌ها و بیمارستان‌ها نیز مملو از شهیدان و مجروحان بود.
تعداد زیادی از زنان و دختران جوان نیز در میان شهیدان وجود داشتند و چادرهای سیاهشان به خون پیكرشان آغشته بود.
17 شهریور و روز تجلی ایمان و اراده ملت و روز حماسه و فداكاری و روز افتخار اسلام و مسلمین شد و به صورت نقطه عطفی در تاریخ انقلاب درآمد.
آغاز ماه محرم
ماه محرم نزدیك بود و همه می‌دانستند كه با طلوع این ماه خیزش و جهش جدیدی در انقلاب پیدا خواهد شد.
امام خمینی چكیده فرهنگ اسلامی و جامعه شناس واقعی جامعه ایران بودند، ظرفیت انقلاب محرم را خوب می‌شناختند. این بود كه چند روز قبل از ماه محرم با پیامی فصیح كه از آن عطر كلام حق به مشام می‌رسید، دل‌ها را متوجه كربلای حسینی كردند و فرمودند:
با حلول ماه محرم، ماه حماسه و شجاعت و فداكاری آغاز شد. ماهی كه خون بر شمشیر پیروز شد. ماهی كه قدرت حق، باطل را تا ابد محكوم و داغ باطله را بر جبهه ستمكاران و حكومت‌های شیطانی زد.
ماهی كه به نسل‌ها در طول تاریخ راه پیروزی خون بر سرنیزه را آموخت. ماهی كه شكست ابرقدرت‌ها را در مقابل كلمه حق به ثبت رساند. ماهی كه امام مسلمین راه مبارزه با ستمكاران را به ما آموخت.
راهپیمایی تاسوعا و عاشورا
نهضت امام خمینی از آغاز متكی و مبتنی بر نهضت امام حسین (ع) بود. واقعه 15 خرداد سال 1342 هجری شمسی در ماه محرم و 2 روز پس از عاشورا واقع شده بود.
این‌بار هم تاسوعا و عاشورای دیگری پس از 15 سال فرا رسیده و ملت آماده بود تا با شعار كل یوم عاشورا و كل ارض كربلا، حماسه عاشورا را بار دیگر در برابر یزید زمان تكرار كند.
اعلام تشكیل شورای انقلاب
روز 23 دی ماه در اجتماع عظیمی كه مردم به مناسبت گشایش دانشگاه تهران برپا كرده بودند، پیامی از امام خمینی(ره) قرائت شد كه در آن رسماً تشكیل شورای انقلاب اعلام شده بود.
در قسمتی از این پیام آمده بود:
«به موجب حق شرعی و بر اساس اعتماد اكثریت قاطع مردم ایران كه نسبت به اینجانب ابراز شده است، در جهت تحقق اهداف اسلامی ملت شورایی به نام شورای انقلاب اسلامی مركب از افراد باصلاحیت و مسلمان و متعهد مورد وثوق موقتاً تعیین شده و شروع به كار خواهند كرد.
این شورا موظف به امور معین و مشخصی شده است كه از آن جمله مأموریت دارد تا شرایط تأسیس دولت انتقالی را مورد بررسی و مطالعه قرار دهد و مقدمات اولیه آن را فراهم سازد. دولت موقت در اولین فرصت كه مناسب و صلاح دانسته شود به ملت معرفی و شروع به كار خواهد نمود.»
این نخستین‌بار بود كه رسماً از سوی رهبر انقلاب تشكیلات و برنامه‌های آینده حكومت اسلامی اعلام می‌شد. این خبر در داخل و خارج از كشور انعكاس وسیعی یافت و به مردم كه پیروزی را نزدیك می‌دیدند، دلگرمی بیشتری بخشید و در كنار مبارزات ویرانگر، نشانه‌های حركتی سازنده را برای آینده انقلاب آشكار كرد.
فرار شاه
نزدیك به 10 روز پس از نخست وزیری بختیار، شاه با تشكیل شورای سلطنت در 26 دی ماه 57 از كشور خارج شد.
فرار شاه نخستین قدم در راه پیروزی بود. مردم توانسته بودند طاغوت پر نخوت زمانه را كه 37 سال غاصبانه و به زور بر مال آنها حكومت كرده بود، مجبور به فرار كنند. شادی و شعف مردم پس از شنیدن خبر فرار شاه دیدنی بود و خاطره آن روز هرگز از ذهن ملت فراموش نمی‌شود.
بازگشت امام خمینی به وطن
سرانجام صبح روز 12 بهمن 1357 بود كه رهبر انقلاب به روی پله‌های هواپیما ظاهر گردیدند.
جمعیت انبوهی كه به استقبال رهبر خود رفته بودند در فرودگاه و در طول مسیر آن تا بهشت زهرا در طرفین خیابان ساعت‌ها به انتظار نشسته بودند تا حتی یك لحظه از نزدیك چهره نورانی رهبر دور از وطن خویش را ببینند.
همه شهر گلباران و چراغانی بود. خنده از لب‌های هیچكس دور نمی‌شد. میلیون‌ها انسان كه از سراسر ایران برای دیدار امام خمینی (ره) به تهران آمده بودند در انتظار بودند.
عده‌ای نیز در شهرستان‌ها دقیقه شماری می‌كردند. در فرودگاه عده‌ای از علما و یاران دیرین امام خمینی (ره) به استقبلال آمده بودند.
امام خمینی (ره) قصد داشتند ابتدا در دانشگاه تهران چند دقیقه صحبت كنند، اما فشار جمعیت به حدی بود كه این كار غیرممكن می‌نمود، لذا مستقیماً به بهشت زهرا تغییر مسیر دادند و این خود نمایانگر احترام و ارزشی است كه امام خمینی (ره) قلباً به شهیدان و راه آنها دارند كه به جای رفتن به هر محل دیگر بهشت زهرا را پس از 15 سال دوری از وطن جهت سخنرانی انتخاب می‌كنند.
مقصد امام خمینی (ره) در بهشت زهرا مزار شهدای گلگون كفن 17 شهریور بود.
اعلام تشكیل دولت موقت
امام پس از بازگشت از بهشت زهرا در یك اقامتگاه ساده در جنوب شهر منزل گزیدند.
پس از ورود امام، سیل جمعیت بی‌وقفه برای دیدار در جریان بود. مردم اندك اندك با مقدماتی كه برای ورود امام و استقبال از ایشان ترتیب داده بودند آمادگی تشكیلاتی پیدا می‌كردند.
در روزهای 15 تا 22 بهمن در كشور 2 دولت وجود داشت، یكی دولت موقت انقلاب اسلامی كه مشروعیت و قانونی بودن خود را از حكم امام بدست آورده و مورد تأیید همه ملت بود و دیگری دولت بختیار كه مردم و كارمندان انقلابی ادارات حتی اجازه نداده بودند وزیران كابینه او به داخل ساختمان وزارتخانه‌ها وارد شوند.
واقعه نیروی هوایی
مردم دسته دسته به دیدن امام می‌رفتند. ایران یكپارچه در جوش و خروش بود. همه چیز خبر از یك تحول سریع قریب الوقوع می‌داد.
روز جمعه 20 بهمن، شب هنگام ناگهان صدای الله اكبر مردم از بام‌ها برخاست. خبر رسید كه لشگر گارد شاهنشاهی به تعدادی از افراد نیروی هوایی كه به انقلاب پیوسته‌اند حمله و تیراندازی كرده است.
مردم از همه جا به طرف پادگان نیروی هوایی شتافتند. درگیری و اجتماع مردم تا صبح به طول انجامید. افراد نیروی هوایی با مشاهده امت حزب الله جان بر كف درهای پادگان را به روی مردم گشودند. درهای اسلحه خانه شكسته شد و مردم مسلح شدند.
اعلام حكومت نظامی
با مسلح شدن مردم، شهر به حالت جنگی درآمد. ساعت 2 بعد از ظهر روز شنبه 21 بهمن رادیو كه در اشغال نظامیان بود اعلام كرد كه از ساعت 4 بعد از ظهر حكومت نظامی برقرار است و احدی حق عبور و حضور در معابر را ندارد.
معلوم بود كه آمریكا می‌خواهد آخرین حربه خود را به كار برد. ساعت‌های تعیین سرنوشت فرا رسیده بود. همه منتظر بودند ببینند امام در برابر این تهدید جدی چه عكس‌العملی نشان می‌دهد.
اندكی قبل از آغاز حكومت نظامی اعلامیه امام كه در آن حكومت نظامی را لغو كرده بود در شهر دست به دست و دهان به دهان منتشر شد. امام فرموده بودند:
«... اعلامیه امروز حكومت نظامی خدعه و خلاف شرع است و مردم به هیچ وجه به آن اعتنا نكنند. برادران و خواهران عزیزم هراس به دل خود راه ندهید كه به خواست خداوند تعالی حق پیروز است ....»
مردم یكپارچه به خیابان‌ها آمدند، جمعیت در همه‌جا موج می‌ز‌د، حكومت نظامی شكست خورد و درگیری بین مردمی كه مسلح شده بودند و نیروهایی كه از ارتش به مردم پیوسته بودند با تانك‌ها و قوای گارد و بعضی مراكز نظامی و كلانتری‌ها آغاز شد.
پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن سال 1357
انقلاب اسلامی ایران 22 بهمن سال 1357 به پیروزی رسید و مردم انقلابی، اداره حكومت كشور را به دست گرفتند.
پس از پیروزی انقلاب، ایران از نظر اوضاع و احوال داخلی عرصه حوادث تاریخی و مهم بی‌شمار و از نظر مسائل بین‌المللی كانون توجه سیاستمداران و عموم مردم جهان شد. این انقلاب نهضت مستقلی بود و با تأثیری كه بر مستضعفان و مخصوصاً مسلمانان جهان به جا نهاده بود كاخ‌های مستكبران را به لرزه افكنده بود.
به همین جهت از آغاز، آماج دشمنی و توطئه ابرقدرت‌ها شد. در سال‌های پس از پیروزی انقلاب كمیت و كیفیت حوادث كشور به اندازه‌ای فراوان و مهم بوده است كه سال‌های پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و حتی سال 1357 در مقایسه با آن بسیار آرام و كم حادثه است. |
تعداد مشاهده
(2804)
نظرات
(1)